Kendimi Tanıyamadım

Ben hergün otobüsle geliyorum iş yerime.
Her gün yeni bir olay ve tavırlarla karşılaşıyorum.Ve otobüs maceralarım diye bir köşe açıp yaşadığım,etkilendiğim,güldüğüm,sinirlendiğim ve şahit olduğum olayları aktarmak istiyordum.Hatta insanların yüzünde okuduğum ifadelerle tahmini senaryolar yazıp,hikayeler yazmak istiyordum.
Ama bunu planladıktan ve ayrıca hazırlayıp bir mizansen içinde sunmak istemiştim.Birkaç gün önce yaşadığım bir olay bu süreyi kısalttı.Muhakkak paylaşmalıyım.
Hepiniz rejim yaptığımı biliyorsunuz.Ve ben tartılmıyorum.Tahminen ne kadar kilo kaybettiğimi biliyorum.Yumruk hesabı yaparak kiloları tahmin ediyorum.İki yıl önce aldığım pantalonu elime geçirdim..Baktım...Yok canım dedim.Ama bir deniyeyim dedim.48 beden pantalonuma SIĞDIM..! Sevinçle oğlumu uyandırıp,söyledim.O da gözleri kapalı oturdu,alkışladı ve tekrar yattı.
Ben sevinçle evden çıkıp otobüse bindim.Ama oturmak istemedim.Reklamlardaki gibi oturunca düğmesi patlayan bayanlar gibi olmayayım diye ayakta durayım dedim.bomboş otobüste ayakta durmamı nasıl karşıladılar bilmem artık.15 dakika sonra artık otobüs o kadar dolmuştu ki insanlardan inanılmaz isyan sesleri çıkmaya başladı.Bayanlar benim olduğum yere adeta yığıldılar.Ben camın yanında dışarıya dönük durarak gidiyorum.Bir ara otobüs boşaldığı sırada geriye döndüm....
Hikaye asıl burada başlıyor....
Bir adam!
Dayanmış bana..!
Beni tanıyanlar küfürü sevmediğimi bilirler.
Ne yapıyorsun ulan dediğimi hatırlıyorum.Ve adamın boğazını yakaladığım gibi kalabalığın içinden kapıya doğru ittim.Bir yandan da Şöföre durmasını,bu adamı aşağıya atacağımı söylüyorum.Adam sesini çıkaramıyor çünkü elim boğazında.otobüs lütfedip DURAKta durdu Adamı aşağıya adeta attım.
Döndüm.!
İnsanlar bakıyor.!
Hiç mi erkek yok diye bakıyorum.!
Herkes başka yöne bakıyor...
Acı acı gülümsedim.
Bir taciz olayı yaşıyorum ve tepkisiz bir topluluk.Kendi aralarında yorum yaparak adamı hırpalıyorlar.Bravo kadına,kimse yapamaz tarzında sözler....
Ben bunu beklemiyordum.
Değerlerimizi yitiriyoruz galiba...
Kendini kurtarıyorsan kahramansın,kurtaramıyorsan zavallısın yani..
Arabadan inmek istedim ama inmedim.Bu olaya sebep ben değildim. Yıllar önce Bir öğrenciye tacizde bulunan bir adamı da aynı bu şekilde attığımı hatırlıyorum da...
İnsanları kınıyorum..
İşin komik yanı neydi biliyor musunuz? Bütün yolu insanlarla aramda en az 15 cm aralıkla bitirdim.Kimse bana değil dokunmak,yakınlaşmak bile istemedi herhalde...

Ayşem'e anlattım.Ağzı açık dinledi.Üzüldü.Ve kendisinin de o gün bir araba sıkıştırınca arabayı kaldırıma sürttüğünü anlattı.
Güne iyi başlamış olduk iki arkadaş.
Ve Ayşem her lafın başı "dikkat edin"tarzında espriler yapıyor.Ben de kızdırmayın arabadan atarım diyorum.
Yapar mıyım...?
Emin olun kendimi tanıyamadım.Zannetmeyin ki kabadayı bir insanım.
Haksızlık ve kötü davranışlara tepkim sert olabiliyor...