Komşularım......

Evet!

Komşularımı çok seviyorum.

..................

Bugünden geriye dönüp baktığımda,ne kadar şanslı bir insan olduğumu düşünüyorum.Ve hemen aklıma özdeyişler geliyor:

’Komşu komşunun külüne muhtaç kalırmış.’’

‘’Ev alma komşu al’’.

‘’ İnsanın kardeşi cenazesine, komşusu hastalığına yetişirmiş’’.

Çocukluğumdan beri,ilişkilerde komşuluğun hep baş köşeye konulduğu gösterildi bize.Özellikle öğretilmedi.

Evimize gelen Müzeyyen teyzeyle,Ülkü teyzeyle,Asuman'ın annesi Gülperi teyzeyle,meraklı Rahime teyzeyle başlar anılarım.Beynime yerleşen komşuların,her birinin ayrı bir temposu vardır hatıralarımda.Kiminin sevgisi fazlaydı,kiminin merakı,kiminin bitmeyen dedikodusu,kiminin alışveriş tutkusu.Sürekli paranoya yaşayanlar da vardı.İlk kez paylaşımların,akraba dışındakilerle olduğunu gördüm.

Hiç unutmuyorum;

Beş yaşındaydım sanırım.Erzincan'da,bir arkadaşımın annesi bunalım geçiriyor ve çocuklarını kapının önüne koyup kapıyı kilitliyor.Kendini asma kararı almış.Çocukların çığlığıyla herkes dışarı çıktı.Dışarıda yağan karı hatırlıyorum.O zamanlar evler bu kadar bitişik değildi.En az 50 metre aralıklarla ev yapılmış.Herkes çığlık çığlığa,kimse birşey yapamıyor.Annem olayı anladıktan sonra ,kararlı bir vaziyette,terlikle dışarı fırladı.Kapıyı nasıl açıp içeri girdiklerini göremeyecek kadar uzaktım ve korkuyordum.Ya anneme de birşey yaparsa diye...Sonradan duyduklarım;Annem birkaç kişiyi alıp eve giriyor ,son anda kurtarıyor ve tokat atıp kendisine getiriyor.Sonra oturup komşularla konuşuyorlar.Ağlama krizlerinden sonra anlaşılıyor ki kocasıyla problemleri varmış.

Ailesi yanında yoktu.Sadece komşularıyla paylaşabildiği bir olay yaşanmıştı.

.......................................................

O günden beri,komşumun,arkadaşım olabileceğini hissettiğim andan itibaren,onu bir armağan olarak görürüm.

Durma noktasına gelen kırgınlıklarımda dahi,ikinci şahıslarla konuştuğumda,sadece kırgınlık sebebinisöylerim.Asla, arkasından konuşup,itibarını küçültecek konuşmalar yaparak,aleyhinde propaganda yapanlardan olmadım.Çünkü belli bir geçmiş yaşanmıştır.Paylaşımlar olmuştur.Ama bitirdiğim için üzülmem.Çünkü o ana kadar yiyip bitirmişimdir kendimi zaten.Ondan sonra geriye dönüp bakmam.Aldığım ısırık yüzünden zehirlenmişimdir çünkü....

Yukarıda resim karelerinde olan arkadaşlarım,şu anda aynı apartmanda oturduğumuz komşularım.Hatta eksik olanlar var.Taşınanlar var.Yeni gelenler var.

Bu resimleri,7 senedir her sene,ramazan ayının her cuma günü gelenek haline getirdiğimiz, toplanarak oruç açtığımız,yönetim odasında ,bu sene çektim.Ramazanda yayınlayacaktım ,olmadı.Bu güne kısmet oldu.Her hafta dönüşümlü olarak yemek yapımını üstleniriz.Herkes tepsi içinde tabağını ,çatal kaşığını,bardağını,peçetesini getirir,masaya yerleştirilir.Önce çorbayla oruç açılır,sulu yemekle ve pilav ya da makarna yanında garnütür salatayla yenilir.Daha sonra çay demlenir,tatlıyla birlikte sohbet başlar.Çocuklar ,apartmanı ayağa kaldıracak kadar gürültü de yapsalar,unutulmayacak anılar yerleşir,hem bize hem de çocuklarımıza...Özel günleri şölen halinde yaşatırız birbirimize....

Onlar,benim için,ayrı ayrı değeri olan komşularımdır,En zor zamanlarımda,kapımı çalıp,toplu halde geldiklerini hatırlıyorum.Ben,hep omuz veren olmak istemişimdir.Kimsenin omuzuna dayanmamışımdır.Ama onlar,omuz atarak girerler kapımdan...

Yarışmayı hatırlıyorsunuz...Eve döndüğümde, evim düğün evi gibiydi,paylaşımlarının güzelliğini görmeliydiniz.

Her biri farklı yapıda,yürekli,esprili,laf sokan,şaşkın,saf,alıngan,üzgün ama hepsi becerikli ve hamarat yemek mucitleri olan ilişkileri tahrip etmeyen komşularımı çok seviyorum.Böyle bir ilişki ve çocuklarıma bu değerleri yüklememde yardımcı oldukları için herbirine ayrı ayrı teşekkür ediyorum.

Devlet,komşuluk primi dağıtacak olursa,bizim 40 haneli apartmanımız rekor kırar.

Bu kadar da iddialıyım......