Ah,bu bitkinlik!

Yürümeyi seviyorum.

Herşeyden önce bir sisteme bağlı olmadan,kendi ritmimde yürümeyi daha çok seviyorum.Hele yalnız isem değmeyin keyfime...Tek ayak sayı ile yürüyünce (örneğin her sağ adımda)zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum bile.

Belli saatlerde bir sisteme bağlı olmak,bir grupla spor yapmayı sevemedim hiçbir zaman(bir de alışverişte yalnız olmayı seviyorum)...İş dönüşü ,belli bir mesafeden itibaren eve yürümek,zihnimi açıyor...

Şimdilerde çok kısa yürüyorum,havalar ısınsın,kesin her gün,iş dönüşü 3 saatlik bir yürüyüş zamanı ayıracağım kendime.(Gerçi yağmurlar pek fırsat vermiyor ama..)

Geçen gün,çakılımla yürüyorduk;

-"Anne otobüse binelim mi? "diye sordu.

Bana kalsa yürürdüm,ama hem karanlık oluşu,hem de yorgunluk olunca reddedemedim.

-"Dünyayı yürüyerek dolaşır mısın anne?Mesela,kim yürüyerek dünya turu yapmak ister diye sorsalar ,ne dersin?"diye birden soruverdi kızım.Anlıyor ki ben hep yürüyeyim istiyorum.

-"Bir sponsor bulunsun,hemen."dedim

-"İnanılmazsın anne!" diyor kızım.

Düşünsenize,önceleri şişman ve badi badi yürüyen bir kadın,sonlara doğru tay gibi koşuyor....

:-))

Yürümenin sağlık açısından önemi BURADA

Ama önce eve bitkin gitmemeyi öğrenmem lazım.İşteki yorgunluk ve havadaki kasvet,merdivenleri neredeyse sürünerek çıkmama sebep oluyor,ve koltuğa adeta yığılıyorum....

Ama bu kez de evdeki mesai başlıyor.Yemek,bulaşık,çamaşır....