Bir masalmış geçen günler-Kelime oyunları-masal(2)

Bu nokta,gittikçe dikkatimi çekiyor...
Ve panikliyorum!

Eskiden(milattan önce),ev işlerini daha çabuk bitiriyordum ..

Anımsıyorum da..
Evin en dip köşesinden başlayıp,mutfak duvarları,kapılar ve dolap kapakları dahil her yan temizlenir ve yorgunluğa rağmen iki çeşit yemek yapılıp,salatayla sunuma hazırlardım..Duşumu da aldım mı olay tamamlanırdı..
Ya da öyle zannederdim...Kızımın okul hazırlığı,beslenmesi hazırlanır,oğlum bakıcının evine gideceği için yedek giysiler ve bezleri hazırlanır,yiyeceği bir kaba konur ve ertesi güne hazır hale gelirdi...Eşimin ve kendim için ütüyü yapıp haftaya başlardım.Üstelik çalışıyordum....Ve hemen her hafta böyle olurdu..Ve günlük yapılan işlere rağmen yorgunluk hissetmezdim...
Kendimi nasıl disiplin altına sokmuşsam...

Pekiiii...
Hangi hedefe ulaştım dersiniz?
Geldiğim noktaya bakarsam,sadece çocuklarıma iyi örnek olmuşum...
Onlarında elleri çabuk ve anında toparlanabiliyorlar ve düzenlerini sağlayabiliyorlar..
Bu,işin en iyi yanı...

Ya ben!?
Gidenler benden gitmiş...
Gündelik döngüler,rutin bir tekrar olmuş,bir şiirin nakaratı gibi her haftanın sonu aynı hale gelmiş..
Hani?
Sürekli kitap okuyan o insan,hani resimler biriktirip,mektuplar yazan o insan,örgüler örüp,günlük tutan o insan hani NEREDE?
Üstelik görünmez adam tavrına maruz kaldığınızı düşünün...
Kendini yok eden,
Yokolduğunu göremeyen BEN.!
Zavallı külkedisi..(biraz konuya uysun istedim).

O zamanlar farkedemediğim,yapamadıklarımı, ancak şimdi görebiliyorum ve düşünebiliyorum..

Umarım kendimi açıkça ifade edebiliyorumdur.

Şimdi,
Vakit bol...
Amaaaaa...
Hergün bir odanın temizliğini ancak yapabiliyorum..O da gönülsüz...
Yazı yazmak çok zor geliyor,kitap okumak zor geliyor..Çünkü her ikisi için de gözlük takmam gerekiyor..
Spor için bile yürüyemiyorum,çünkü bir amaç için dışarı çıkmaya alışmış bedenim,kendim için değil....
Yemek yapmak zevk vermiyor artık....Çeşit yapmak için detay,detay için masraf gerekiyor...Sıradan,anneanne yemekleri yapıyorum..Yani geleneksel... Ve rahat...

Sanırım,soruna daha farklı bakmam gerek..

Yani ,daha öncesini düşündüğümde,yapmam gerekenleri yapamadığımı düşünüyorum,masal diyorum...Şimdi o zaman ki performansımı düşünüyorum da masal gibi geliyor...

Bir fark olup olmadığına bakıyorum....
Bir amaç uğruna yorulmak güzelmiş diyorum...
Sadece bir yardımcı tutmadığım için kendime kızıyorum...

Çünkü,gittikçe yaşlanan bedenime gereğinden fazla yük bindirmişim...
Sonuç olarak,yeni bir kalıba giremiyorum..
Yeteneklerimi hiç yitirmedim,ama hayata geçirmek istediklerimi hala erteliyorum..İstediğim dinginliği yakalayamıyorum...
Galiba zihnimi özgür bırakamıyorum.
Biraz, özüme dokunanları uzaklaştırmalıyım...

..mış'la başlar,...mış'la biter masallar...
Geçmiş hayatımı anlıyorum ve kendimi affediyorum,bedenimi bu kadar yorduğum için ...

Eğer gidebiliyorsam...bir masalın içinde ilerliyorum demektir....
Ne dersiniz?

En dip not:Bu masal,evli olan genç bayanlara anlatılmıştır...
Kıssadan hisse...