Öğreniyorum...

Bazı duygular aniden yakalıyor insanı,ve önemli sebeplere dayanarak yakalıyor ki bu da hayatını etkileyen kararlara dayanıyor.

Çocuklarım bana benzememiş!

Ben ders çalışmayı hiç sevmedim.Okul hayatımın en sevdiğim yanı,spor ve duvar gazeteleriydi.Bir de verilen ödevi yapmak.Çünkü araştırmayı,ve fotoğraf toplamayı çok seviyordum.

Babam her gün en az üç gazete alırdı eve.Ben de ertesi gününü iple çekerdim ki ,ilgimi çeken haber ve fotoğrafları keseyim diye...Annem benim dolabımı temizlerken söylene söylene biriktirdiğim tüm küpürleri"bu da benim çilem"diye diye sobaya atıp yakardı tüm itirazlarıma rağmen.

Ders çalışma baskıları altında oturduğum masada,ders kitaplarımın arasında okuduğum,Tom Miks,Teksas ve Zagor gibi resimli romanların haddi hesabı yoktur.Karnem de en az 5 zayıf gelirdi.Ablam ve kızkardeşimin getirdiği takdirlerin yanında karnemin zıtlığı komiktir, ve annemden işittiğim azarın da haddi hesabı yoktur.Babam da kızardı ama"ahlak dersi çok iyi kızımın" diyerek gurur verici bir yön bulurdu benden yana...

Ben okulun sosyal yanını sevdim hep...

Ama çocuklarım ,özellikle kızım benim yüzümü hep güldürmüştür.

Babam veli toplantısından eve döndüğünde benimle pek konuşmazdı ama yüzündeki morumsu ifadeden ne olduğunu anlamamak mümkün değildi.Benim aktifliğim ve terbiyeli olduğumu duyması azar bölümünü es geçmesine sebep olurdu.

Ben çocuklarımın veli toplantılarından,koltuk altımdaki karpuzlarla döndüm hep...

Oğlum konusunda ufak tefek sorunlar yaşamıştım.Tek başına çalışmayı sevmezdi,ben de çalışma hayatımın içinde olduğum için çok fazla ilgilenemezdim.Teşekkür belgesi getirdiği zamanlar olmuştu,ama severek değil de zorunlu olduğu için çalışırdı.

Ama bu sene üniversite imtihanına gireceği sene olduğu için mi bilmiyorum,ama inanılmaz bir çalışma azmi yüklendi sanki beynine....Odasından bilgisayarı çıkardı,test kitapları aldı,dersane ve okul arasında adeta mekik dokumaya başladı.Televizyon seyretme süresini azalttı ve spor programlarını takip ediyor sadece....

Teneffüs aralarında dahi arkadaşlarıyla test çözmeye başlamış.hem okul,hem de dersane hocaları çok memnun kendisinden...

Aile toplantısı yaptığımız konuşmalar sırasında"bir senemin bile boş geçmesini istemiyorum anne,boş gezen arkadaşlarım gibi olmak istemiyorum.Gelecekte ne olmam gerektiği konusunda kendimi geliştirmem gerekiyor"sözleri kanatlanıp uçmama sebep oldu açıkçası...

Bu farkındalığa varması,bendeki olabilecek tüm kaygıları yok etti.Kendini cesaretlendirmesi beni de güçlendiriyor.Değer yargılarının tutarlılık içermesi,ergen döneminde beni yormaması,hem beni hem de kendisini motive ediyor.

En azından"menopoz" ve "ergen" çatışması yaşamadan ılıman bir çatışmayla atlatıyoruz sanırım bu dönemi...

İlk yarının bittiğinde aldığı "teşekkür "belgesi ve "onur" belgesi, nasıl bir gelecek düşündüğünü bana anlattı.

Çocuklarıma öğrettiklerimin yanında,onlardan öğrendiklerim de beni yönlendiriyor...