Ardına bakmadan yürümek....

Etrafımda oluşan değişimlere aklım sırrım almıyor,tuhaf bir değişim....

Hayatım çok sıradan aslında,olağanüstü ne olabilir ki?

Aynı anda o kadar çok şey düşünüyorum ki..

Çevremde,kontrol edilemeyen davranışlar sergileniyor gibi geliyor.

Dürtülerini kontrol edemeyen insanlar,bunun ihtiyaç olduğunu hissedip inatla kontrollerinin dışına çıkmasına müsaade ediyorlar,oysa mantıklı gelen hiç bir yanı yok!Hele özenilecek yanı hiç yok!

Çevremdeki tanıdıklarım,hatta sevdiklerim nedeniyle,ilkelerimin dışına çıkıp,içimdeki duvarları yıktım ben...

Eleştirirken de,suçlarken de yüklemeyi hep kendime yaptım sanırım.

Hatam bu mudur acaba?

Hayatımızdan neleri çıkarıp,neleri toplamamız gerekiyor acaba?İşin aritmetiğini çözemiyorum.Zaten matematikle aram hiç iyi olmadı.

Bireyselliğe adım atıyoruz,çıkarlarımız uğruna duyarsız olmaya başlıyoruz...Kişiliği korumak adına kimse bir şey yapmıyor.Eksik ve yanlışları görmeden,at gözlüğü ile gidiyoruz bilinmeyene doğru.Ardına bakmadan yürüyerek...Geride enkaz bıraka bıraka giderek...

Açık yüreklilikle ,gördüğüm yanlışlıkları ve kusurları,doğrudan yüze vurmam hata mıdır?Toplumun bize yüklediklerine pek takılmam,ama içimin boşalmasına ve tekrarlayıcı olmaya devam eden davranışlarda durdurma güdüme engel olamıyorum.

Çünkü,bu yanlışların,boşluk duygusundan kaynaklandığını biliyorum.Terkedilmişliğin verdiği duyguyla,duygusallığına hitap eden bir insana aşırı bağımlılıkla bağlanmaya gidiliyor ne yazık ki...

Ve bu ilişki derin ve anlamlı geliyor ne yazık ki...

Bu yazıyı birine olan kızgınlığımdan dolayı kaleme aldım,yaşantısına zarar verdiğini düşündüğüm birine...Şak şakçıların gazıyla hareket ediyor.Başkalarının varlığında İncinebileceğini göremiyor....

Ve ben sıkışmış durumdayım...Kendime sabırlı olmayı telkin ediyorum...

Bu aşamada,sadece yanılmış olmayı diliyorum...Keşke aile bireylerinden bir olmasaydı bu olayı yaşayan...