Terkedilmiş masumiyet (fotoğrafın dili-15.çalışma)

Gözlerinde derin bir keder vardı...
Bunca yılın ardından terkedilmek,hem de hiçbirşey söylemeden,tüm anılarının izlerini taşıyan eşyalarını da götürmek" neden" diyerek, düşüncelerinde isyan ediyordu...
"Nasıl anlayamadım,niye hiçbir sızıntı yokken yaptı bunu?"
"Niye hiçbir şey söylemedi,acaba diyemedi mi?"
Aşkın sızısıyla,neler düşündüğünü,neler düşüneceğini bile anlayamıyordu ki....Masumiyetin ta kendisiydi yüzüne yerleşen...Kötülük olmadan,nedenlerin içinde kaybolmak!
"Neden kayıtsızsın,arasana,neden elin kolun bağlı bekliyorsun?" diyenlere,gidene olan özlemini anlatsa,anlayabilecekler mi acaba?
Kendi bile anlayamazken,ne anlatacaktı ki ?
Sadece kederli gözlerle bakıyordu etrafa....
Hatırlayacağı,koklayacağı,sarılacağı bir eşya bile kalmamıştı ki,teselli bulabileceği her şeyi götürmüştü...Peki neden?
Cehennem gibi bir yanlızlık içindeydi...Sadece etrafında ağıt gibi uğuldayan lanet eden konuşmalardan uzaklaşamıyordu...Kapıyı kapatıp,kendini içeriye hapsederek özgür kalmayı seçti...
"Keşke hiç büyümeseydim"diyerek annesinin kucağına süzülüverdi...Anne de bir o kadar sessiz kalarak,paylaştı onun kederini,acısını..Onun kadar şiddetli hissetti bu yalnızlığı...Sıcacık kollarıyla sararak,yorgun bedenini dinlendirmeye çalışıyordu masum kızının...
Oysa o,hatıralarından bir müze yaratmıştı bile içinde...Gözyaşı bile dökemiyordu...Ne olursa olsun bu birlikteliği kirletecek hiçbir düşünceyi getirmeyecekti aklına...Ta ki,tasasız düşüncelerine,yeni duygular tecavüz edene kadar,kendini yiyip bitirmeyeceğine söz verdi kendi kendine....
Bu düşüncelerin huzuruyla uyudu ,çıplak evinin içinde,annesinin kucağında.....

Bu hikayeyi Öykü Atölyesinin Fotoğrafın dili(15.çalışma) için yazdım....