Hayat bir masal mı?

Bu resim beni yıllar öncesine götürdü....

Babamın mesleği gereği,çok yer gördük biz.Askerlik mesleği sürekli tayinlerle geçer...Anadolunun bir çok yerini görme zevkine erişenlerdenim...
Birçok arkadaşım oldu benim,hem de sayılarını hatırlayamayacağım kadar çok...
Ama kendilerini de hatırlayamıyorum ki...
Sürekli yer değiştirmekten,sabit bir arkadaşım olamadı anlayacağınız...

Etrafıma bakıyorum,birçok kişinin çocukluk arkadaşları olduğunu görüyorum.Atıyorum,kişi 40 yaşındaysa,neredeyse aynı yaşta ve aynı yıllardan gelen köklü arkadaşlıkları olan,ilişkileri kardeş olacak kadar uzun yıllara dayanan bir tarihleri var...
Düşünüyorum da benim hatırladığım, en eski arkadaşım,İstanbul'a temelli yerleştiğimizde,yani babamın emekliliğinin benim lise son yıllarıma denk geldiği zamanlardaki "Mihriban" isminde bir arkadaşım.O da, beni O'nun aramasıyla ,ortak bir arkadaşımızın aracılığı ile beni bulması sonucunda yıllar sonra biraraya geldiğimiz için en eski arkadaşım oluyor.Yoksa iyi günde kötü günde paylaştığım bir birlikteliğimiz olmuş değil anlayacağınız...Hala sürekli görüşürüz...Ama telefonla..Hayat şartları uzak kalmamızı gerektiriyor...

Benim çocukluk arkadaşlarım,kuzenlerim...

Sömestr tatillerimizde,çoğunlukla teyzem ve dayımla bir arada olurduk.Dayım evlenmediği için çocuğu yoktu,ama teyzemin dört çocuğu vardı.Onlarda aynı kaderi paylaşıyorlardı bizim gibi.Teyzem öğretmen,eniştem müfettiş olunca,onlar da sürekli göçebe hayatı yaşıyorlardı.

Belki bu yüzden biz ,ne zaman bir araya gelsek,ayrılmak istemezdik.Hepimiz aynı odada yatmak için yer yatağı yaptırırdık annelerimize.Odadan koltukları çıkarırlardı,hepimiz aynı yatakta yatıyorduk.Oda ufak bile olsa sadece bizim sığabileceğimiz koca bir yer yatağı olurdu.Sabahlara kadar kıkır kıkır gülerdik.Paylaşacak o kadar çok konumuz olurdu ki,sürekli parodiler yapardık.

Askeri kamplardan yararlandığımız zamanlarda ,gündüz deniz sefası yapardık,akşamları da sahneye çıkıp orkestra estrümantellerinin herbirinin başına geçip resim çektirirdik,sonra da sanki biz çalıyormuşuz gibi çevremizdekileri bu resimlerle aldatırdık...Ablamın sesi çok güzeldi,solist olarak onun resmini görünce inanırlardı...
Gündüzleri yüksek sesle müzik dinlerdik....Akşamları çok geç yatardık,5 taş,40 taş,dama gibi oyunlarla geçen günümüz okul anılarıyla ve bazen korku dolu hurafelere kadar dayanan hikayelerle doldurduğumuz gecelere dönerdik.Hem birbirimizi korkuturduk,hemde sımsıkı sarılıp yatardık...
Aslında hiç birimiz şımarık yetiştirilmedik.Ama ne zaman bir araya gelsek çok şımarırdık.
Tabii bizim bu sohbetlerimiz uzaya uzaya masal kahramanlarına gelirdi...Biz hepsinin konusunu kendimize uyarlamaya bayılırdık.Tiyatro oynayarak görev dağılımı yapardık....Ben hemen uyuyan bir tip olduğum için,hepsini sinir ederdim.Sürekli"uykucu" demeye başladılar bana.
Ve birden toplam sayımızın 7 olduğunu hatırladık!Biz üç kızkardeş,onlarda üç kız bir erkek!
7 Cüceler!
Hemen,karakterimize uygun isimleri dağıtmaya başladık.
Keloğlan-Erkek kuzen(tek erkek olduğu için)
Neşeli,öfkeli,utangaç-Kuzenler
Bilgin-Ablam
Hapşırık-Kızkardeşim
Veeee
Uykucu-Ben...

İşte benim çocukluk arkadaşlarım,kuzenlerim...Büyüme rüzgarında hepimiz ayrı yerlere gitsek de,hemen hergün telefonla görüşüyoruz.Onlar Ankara'ya yerleştiler,biz İstanbul'a.Hepimiz aynı anda biraraya gelmesek bile,zaman zaman,tek tek görüştüğümüzde bile,tüm düşüncelerden arınıp,birlikte olmanın tadına varıyoruz.

Bu sene şöyle bir karar aldık; Çocuklar ve eşler olmadan,bir haftalığına bir araya gelip tatil yapacağız.
Henüz torunlar olmadan........
Kimbilir,Yedi cüceler olarak,belki de son birlikteliğimiz olacak...
En büyüğümüz 52,en küçüğümüz 40 yaşında!

Hayatımıza cadılar girmeden,prensler ve prenses öpmeden önceki hayatımızı çok özlüyorum.

Keşke hayatımıza cadılar girmeseydi,Prenslerin tatlı dillerine kanıp evlenmeseydik...

Hatta hiç büyümeseydik....

Ah! Şu elma yok mu,ELMA!

Hatta ,hep bu nedenle kel kaldığını konuştuğumuz canım kardeşim Murat'a,keşke "Keloğlan" demeseydik!

:-))