Hissettim....

Cuma günü,canım işe gitmek istemese de zorunlu bir gidişle evden çıktım.İçimde bir sıkıntıyla işe gittim.Aslında bu sıkıntı tam bir haftadır beni rahatsız ediyordu.Annemi ve kardeşlerimi yakın takibe alıp,sık sık telefonla hatırlarını sormaya başladım.Acaba benden bir sıkıntılarını mı saklıyorlar diye...Çok şükür kötü bir haberle karşılaşmadım..

Öğlen saati,aniden göğsüm sızladı.Bu çocuklarıma bir şey olduğu zaman oluşan bir sinyaldir.Kızımı aradım,iyiydi.Oğlum o saatte derste olduğu için pek aramam.Ama aklıma düşmüştü bir kere...Neyse akşam saat 5 gibi servisle işten ayrıldığımda,aklım sırığımdaydı.Okulun önünden geçerken,onların da dağıldığını gördüm.Cebi açıktı ve beraber eve çıkmamızı önerdim.Sesini duyunca rahatladım.

-"Anne ben teyzemler gidiyorum" dedi.

-"Teyzen yanında mı?"

-"Evet."

-"O zaman beni de alın.Yağmur yağıyor,şemsiyem yok.Ekmek alıp hemen geliyorum."dedim .

Arabaya bindiğimde,kardeşimde bir tuhaflık olduğunu anladım,ama okul stresi diye düşünüp,espri yapmaya başladım.Sustuğumda;

-"Bugün biz bir olay yaşadık abla"deyince ,bir refleksle arkaya döndüm ve kendi çığlığımla yerimden sıçradım.Kalın giyindiğim için çocuklara dönüp selamlaşamamıştım.Ama onların da merhaba deyip cıvıl cıvıl gülüşmediklerinden şüphelenmeliydim.

Oğlumun gözü bantla kapanmıştı.Kardeşim arabayla kaza yapmasın diye sakin durmaya çalıştım. Anlatmaya başlayınca ne yapacağımı şaşırmış vaziyette,şok halinde kalakaldım.

Olay şu;

Hergün,yeğenimle birlikte okula giderler.O gün de okula giderken,geçtikleri parkta 6 kişi yollarını kesiyor ve oğluma hedeflenerek vurmaya başlıyorlar.Yeğenim iki kişiyi tutabilmiş ama diğerleri,gafil avlanan oğluma rastgele vurmaya başlamışlar.Çevreden gelenler olunca da kaçıyorlar.İkisi eve gelip kardeşimi arıyorlar.Eve geldiğinde oğlumun gözü kanamaya başlıyor ve hastaneye yetiştiriyor.Retina çizildiği için hemen rapor tutulmuş ve polise kadar gitmiş bu olay.Yani bu kadar olay oluyor ve benim haberim olmuyor.Canım kardeşim,telaşlanmayayım diye bütün sorumluluğunu üstüne alarak perişan olmuş...

Meğer okuldan bir çocuk bunu bir haftadır tehdit ediyormuş.Geçen hafta,girişte bunu sıkıştırıp,tehdit etmiş.Sırığım,

-"Birader sen benden ne istiyorsun?"diye sormuş.

-"Sen bana nasıl birader dersin?"diyerek suratına vurmuş.

Bizimki de o kadar kişinin arasında yediği tokatın hırsıyla buna bir tekme atıyor ve yere yuvarlıyor.Bunun karşılığında da böyle bir tuzakla karşılaşıyor işte.

Benim ,pazartesi gününe kadar kurduğum facia senaryolarını hiç yazmayayım bile...Sürekli kabuslarla geçti bu süre.

Göz oldu bir davul.Hem morardı,hem de kan oturdu.Şişkinlik te olunca ciddi korku yaşadım.Karnına ve sırtına yediği yumrukların acısını hissetmedi bile göz ağrısından.

Ama,bir yandan da çok kızdım.Herşeyini anlatan oğlum bunu gizlemişti.Erkek ya! Kendisi halledeceğini düşünmüş.

Daha önce de çok samimi olduğu sınıf arkadaşını 25 kişi çevirip tehdit edip tartaklamışlar.

Okulun haberi yok.Oysa çok disiplinli bir okul.Oğlum araya girince hedef bu sefer kendisi olmuş.

Bir de o çocuk,sırığımın sınıfından bir kıza kaptırmış kendisini.Kız oğlumla selamlaştığı için,

-"Sen ona nasıl selam verirsin?" diye sormuş.

-"Sınıf arkadaşıma selam veremez miyim?"deyince.

-"Hayır veremezsin.Bunu ödeyeceksin"demiş.

Kızın hiç birşeyden haberi yok anlayacağınız.

Ben çocuklarla ve aileleriyle görüşmek istedim.Hepsini tinerci ve serseri tipli canlandırdım hayalimde.Bu kadar şiddet düşkünü olan tipler böyle değil midir?

Değilmiş!

Karşılaştığımda,"hadi canım"dedim. Ailenin gözleri ağlamaktan şişmiş,karşımda mahçup durumda insanlarla karşılaştım.Rahatladığımı söylesem inanırmısınız?

Sadece tehdit eden çocuk ortada yok ve ailesi de yok.

Yumruğu atan çocuk olayı anlatırken,sergilediği davranışlar halen anne kuzusu olduğunu belli ediyordu.Özür diledi.

-"Benden değil,oğlumdan özür dilemelisin.Kararı o verecek çünkü "dedim.

Sırığım gelince,annesi göz masrafını ve tedavisini üstlenmek istedi.Belki on kez tekrarladı.Benim "hayır" cevabımı kabul etmiyor ve sürekli ısrar ediyor."Tamam" dedim en sonunda."Eğer uzun bir tedavi olacaksa,söz,arayacağım"dedim de kurtuldum.Elbette aramam ama onun açısından düşünüyorum,çok haklı.Çok başarılı bir oğlu var ve şikayetçi olursam tüm hayatı kayacak.İnsanların karşımda böyle aciz olmalarına hiç dayanamam ve işi uzatmayı da hiç istemem.Oğlum,yumruğu vuran çocukla tanışınca,tepkisi gayet olumluydu.Epeyce konuştular.Affettiğini söyleyince,çocuk neredeyse boynuna atlıyordu oğlumun.Anneyi hiç söylemeyeyim.

Ama iş burda bitmiyor.Adliyeye kadar intikal etti olay.Avukatlar girdi işin içine.Sonunda olayı hazırlayan çocuğun babaannesi geldi.Yüzüme hiç bakmadan yere ve etrafa bakarak konuşuyordu benimle.Oldukça makul davranmaya ve havayı yumuşatmaya çalıştım.

-"Onu dövün öldürün" tarzında bir tepki verdi.Olayın olduğu gün,yakın akarabalarından iki kişi,akşam kendisini öldüresiyle döveceklerini söylemişler kardeşime.Dehşetle irkildim.

Sonradan öğrendiğime göre,Çocuk hiperaktif bir çocukmuş.8. sınıfta okulda kırmadık bir yer bırakmayınca,okul yönetimi o sene okula gelmeden diplomasını vereceğini söylemiş ve bir kuaförün yanında çalışmaya vermişler çocuğu.Babaannesi,onun ilaçlarla sakinleştirildiğini söyledi.Ama baba işten çıkmış ve ilaçlarını alamamışlar.Yeşil kart almışlar ama bu kez de prosedürler,uzak bir hastaneden alınması gerektiğini ve bir çok aşamanın gerektiği bu ilaçlar alınamamış.Bu ihmal oğlumun mağduriyetiyle son buldu.

Dün kendisiyle karşılaştım.Gelip elimi öptü.Bir Jön karşımdaydı.Yeşil gözleriyle,öyle masum bir yüzle bana bakıyor ki.Ama serde erkeklik var tabii.anneler konuşup,tavsiyeler veriyor,ama o ağzını açmıyor ve gergin, benim kendisini dikkatle izlediğimin de farkında.Herkes sustuktan sonra,

-"Neden?"diye sordum.Ses yok.

-"Kız meselesi mi?"

Kafasını evet anlamında salladı.

-"Senin kız arkadaşına laf mı attı,oğlumun benim bilmediğim bir yönü mü var,bildiğim kadarıyla senin kız arkadaşın değil ve oğlumun sınıf arkadaşı olmaktan ileriye gitmeyen bu kız için niye bu şekilde davranabiliyorsun ve ne hakla tehdit ediyorsun?"gibi soru bombardımanıyla yüklendim.

Daha kendisiyle barışamamış bir çocukla karşı karşıya olduğumu anladım.

Daha önce ortaokul öğretmeniyle görüştüğümde anlatmıştı.

Annesi sürekli döverek,hiperaktif davranışlarından vazgeçirmeye çalışmış ,olmamış.Annesinin şiddeti karşısında,babaanne çocuğu kendi yanına alıp büyütmeye çalışıyormuş.Ama ailede şiddet olduğunu anlamak hiç de zor değil.

Oğlum onun hakkında şikayetinden vazgeçmeyeceğini söyleyerek hepimizi şok etti."Eyvah" dedim.Sanki öteki çocuğun annesiymişim gibi,"geleceği yok olacak"dedim.Oğlum,nuh diyor,peygamber demiyor.Sonunda babaannenin gözyaşlarına dayanamadı ve vazgeçti.

Ben zaten odadan çıkıp,şikayetten vazgeçtiğimiz bildiren dilekçeyi vermiştim bile...Çocuğun geleceği çok önemli...Okul arkadaşlarının da destek olmasını sağlayacağımı düşünüyordum.

Sanki canı yanan benim oğlum değilmiş gibi,yanlış davrandığımı düşünenleriniz olabilir.Ama o çocuk dışarda kalırsa,zaptedilemez...Ben herzaman oğluma destek olacağım,ama o çocuk zaten aileden yalnız.Bir de bizden tekme yerse ne olur düşünebiliyor musunuz?

Eğer bunu yapan bir adam ya da gerçek bir çete olsaydı,böyle mi davranır mıydım?Elbette hayır.O tepkimin nasıl olacağını ben bile bilmiyorum.Çocuklarımı kötü etkiliyor diye,babalarından ayrıldım ben.Onların kılına zarar verecek olanları asla cezasız bırakmam!Çocuk bürosuna giderken bu duygularla doluydum.Ama karşımdakiler de çocuktu ve iyi yönlendirilmeleri gereken bir çağlarında olan çocuklar...14-15 yaşlar...Cahilce yüklenemezdim...

Ama galiba okul yönetimi,çocuğu okuldan atacakmış!

Yarın okuldayım....