Yoksulluk---Tüm blogların ortak konusu---

( Bana göre bu fotoğraf, yoksulluğa yenilmeyen bir zekanın keşfinin remidir...)

YOKSULLUK!

Kadın,buna daha çok "yoksunluk "diyordu...

Kocasını bıraktığı gün ikinci bir hayatın içinde mutluluk denizinde buldu kendini.Yeteneklerinden kaynaklanan mesleğine dört elle sarılıp,çocuklarına en güzel yaşamı sunuyordu...Çevresinde olan herkese el uzatıp,kimsenin ,hiçbirşeyden yoksun olmaması için elinden geleni yapıyor,tanıdığı tüm ev kadınlarına elişlerinden para kazanmasını sağlıyordu...Zincir daha da büyüyüp,tanımadığı kadınlara da iş sahası açıyordu...

Ama birden bitti! (ÇİN !)

Huzur ve mutlulukla geçen yıllarını arıyordu şimdi...

Belki donmuyordu,karın doyurmak için yardım istemiyordu ve kirada değildi...Ama borçlarını,elektrik,su ,telefon ve apartman aidatını ödeyebilmek için,

emekliliğin dışında bir gelire daha ihtiyacı vardı...

Şükredeceği olanaklar yetmiyordu.Okuyan çocukları için iş aramaya başladı.Kapıların çoğu "yaş" sınırına dayanıyordu.Bulduğu işler ise çok uzaktı ve kriz nedeniyle asgari ücretin altında fiyatlar veriliyordu.

Tükendiğini hissediyordu...

Tüm çevresinden çekilip eve kapandı...

Telefonları da kapatıp kendisiyle başbaşa kalmak istedi...

"Çaresizlik içindeyim"ve "ne yapmalıyım"ile dolu günler,öyle bir izler bırakmaya başladı ki,kadın kendini hastanede buldu..Baş edemediği rahatsızlıklar uç vermiş,kanser teşhisi konulmuştu!

"Hayır"dedi..."Ben bu değilim"..

"Bu kadar basit değil teslimiyet" diyerek acizliği kendine yakıştıramadı...

Gülümsedi...

Çocukları daha yerlerini bulmadan yenilmeyecekti...

Hastalık süresince,gülümsemeyi silmedi yüzünden...

"Kanser"sözcüğünü neredeyse "nezle "gibi lanse etti,başta acıyarak bakan gözler,şaşkınlık ve gıptayla bakmaya başladılar.Yanından gülerek ayrılıyorlardı..

Dostlarım dediği arkadaşları hep yanındaydı...Ailesinin desteğiyle,bu hastalığı atlattı..

Şimdi önüne bakıp,yeni ufuklar için gayret edecekti...

Ekranlarda gördüğü,dağıtılan yardımlarda ,birbirini ezerek bir parça yardıma ulaşmaya çalışanları gördükçe,"daha da kötüye gidecek"endişesi ,ülkesinin doğru bir politika içinde olmadığı konusundaki düşüncesini doğruluyordu."İnsanları onursuzluşturarak,ihtiyaçlar doğrultusunda,emekçiliği dilenciliğe çeviren bir çok detaylar var bu amaçlı politikada...."diyordu.

Denetim! dedi arkadaşına...

Televizyon programları bile en yüksek rantlar uğruna,reklamlı yardımlar yapmaya başladılar...

"Nasıl bir hızla çoğaldığı malum!

Deniz Feneri,nice yoksulluk haberleriyle çıktı karşımıza..."diye söyleniyordu arkadaşına...

Yaşadığı şehirden nefret ediyordu,ama ayrılamıyordu...

"Çare,çare,çare "diyordu ...Ama kendisine!

Kimse bilmeyecekti zorda olduğunu!

Birden,bu şehre farklı bakmaya başladı.

Karar verdi!

Evini kiraya vererek,daha düşük fiyatlı bir eve kiraya çıktı.Ev kendini ödüyordu.

Üniversiteyi bitiren çocuğu işe girdi.

Kendisi yaşını önemsemeyen bir kurumda işe başladı...

Şimdi tekrar mutlu...

"Karar vermek" diyordu...."El açtırmadan ,emeğimin karşılığını alabileceğim çare diledim Tanrımdan"

"Yardım isteseydim,yoksunluğumu yoksulluğa çevirecektim"dedi çocuklarına....

"Hayatın gerçek anlamıdır emekçi olmak""Alnınızdan damlayan terle ıslanmalı kazanacağınız para"der kadın."Ve bir dilim ekmeği dahi çöpe atmamayı amaç edinin.Çünkü kolay kazanılmıyor."

....................

Bunu elimizden almalarına müsade etmeyelim...Uygarlık ve medeniyet çağında,imkanı olanlar olmayanlara olanak sağlayıp iş olanakları sunmalılar...

Yakacak yardımı değil,yakacağı kazanacak iş imkanları sağlamak lazım....

Benim paramla ,bana yoksulluk kapıları açılmamalı!

İsraftan kaçınmalıyız....

Kimsenin aç kalmamasını diliyorum...