Hediye (Öykü atölyesi-kelime oyunları)

Bana hediye gelmesinden çok,birilerine hediye almak beni daha çok mutlu ediyor.Bunun için özel bir gün olması gerekmiyor.Bir ziyaret esnasında,elim boş gitmeyi hiç sevmiyorum.Mutlaka birşey alıp,ya da evde yaptığım herhangi bir şey.Bu, boncukla yapılmış bir aksesuar da olabilir,bir tencere dolma ya da bir kek de....Karşı tarafa,gülümseyen bir göz hediye etmektir asıl amacım.
Hediye ,hayatımda gerçekten çok önemli bir yer tutar.Ama zamanla ,bu duygumun dozunun ne kadar fazla olduğunu anladım.
Önce kızım,benden aldığı bu duyguyla çok fazla coştuğunu zamanla belli etti..Herkesin doğum gününü adeta hafızasına kopyaladı.O kadar abattı ki,artık tanıdıkların akrabalarına dahi hediye almaya kalkışıyordu.
-"O kim?" diye sorunca,filancanın amcasının kızı....Ya da arkadaşının,anne babası olabiliyordu.
İnanılmaz değil mi? Bunları duymaya başlayınca, ne kadar hata ettiğimi anladım.Yavaş yavaş,bizi sadece tanıdıklarımızın ilgilendirdiğini,ayrıca herkese hediye alınmasının şart olmadığını,bir telefonla hatırlamanın bile en güzel hediye olduğunu kanıksamasına çalıştım.

Şimdi o günleri hatırladıkça çok gülüyoruz.
Ama anne ve babanın davranışlarının, çocuk gelişiminde ne kadar etkin olduğunu da anlamış oldum bendeniz.
Hediye konusuyla ilgili o kadar çok şey yazabilirim ki....Ama özellikle bir tanesini daha önce yazmıştım.Belki hatırlarsınız.

Bu yazı ,bence bu konuya uygun diye düşünüyorum....Herkese nasip olmaz çünkü.. :-))
Buyrun;

Aslında bu yaz çok dinlendirici geçti.
Bakmayın bir önceki yazımda anlattığım gibi olmadı elbette....Hatta çok zevk alarak ilgilendim bahçemle.Hatta sümüklü böcekleri toplarken bile,onlardan özür dileyerek poşete koyuyordum,canlarını yakmamak için ...
Bahçemin keyfini doyasıya yaşadım bu sene.Sadece bir ara her sabah kapıda ve bahçenin muhtelif yerlerinde fare ölülerine rastlamaya başladım.Geçen sene giriş kapısının önünde her sabah bir fare ölüsüyle karşılaşırdım.Apartman yaşamından sonra bahçeli eve geçen biri için tiksindirici ve olağanüstü ürkütücü gelen bir durum.Hele her sabah kapıyı açıyorsunuz ve "SÜRPRİİİZZ!".Bir fare ölüsü? süpürgeyle bile alamıyorum.Allahım! Ne yapacağım derken bu fareleri kimin kapıma koyduğunu gördüm!
Bu yanda sereserpe yatmış olan Gazoz bey!
Öğrendim ki,kediler sahiplerine hediye getirirmiş.Kendisini beslediği için onlara minnetlerini sunarlarmış..
YAAA!
Hanginiz bu güne kadar böyle hediye aldınız söyleyin bakalım.Üstelik,sanki yoluma gül yaprakları döküyormuş hissi veren bahçede dolaştığım yol üzerinde,abartmıyorum,günde en az iki fare ölüsü ile karşılaşmanın ne büyük haz verdiğini anlatamam size...Bir de Gazoz bey,aşkını ilan edercesine ayaklarıma sürünerek beni o tarafa doğru götürüyor,sanki paket içinde tek taş yüzük hediye ediyormuşçasına...

Ne büyük bir AŞK Allahım...

Ne kadar şanslıyım değil mi?

Kedilerle saklambaç oynayan,onlar tarafından fare hediyesi alan,sümüklü böceklerden özür dileyen bir insan hakkında ne düşünürsünüz?

(bence düşüneleriniz saklı kalsın. :-)) )

Bu yazıyı öykü atölyesinin,kelime oyunları için yazdım...